ten aanval

Kwart voor twaalf, ik lig net in bed. Adem in, adem uit, lekker ontspannen. Op vrijdag opende een nieuw café in de straat voor Tuning fanaten notabene. Wat daarbij komt kijken is natuurlijk uitlaten die je een halve kilometer verder nog kan horen en voorbij rijdende muziekinstallaties die de ramen doen daveren. Het weekend is gelukkig voorbij en uit ervaring weet ik dat een etablissement dat voor zoveel overlast zorgt hier niet lang blijft. Adem in, adem uit, ik verwelkom de slaap. Na vijf minuten spurt ik uit bed. Ik grijp wat kleren die ik op de trap, op weg naar beneden, aantrek. Mijn man kijkt geschrokken op, ziet mij naar de deur rennen. Zonder schoenen aan ga ik erop af. Ik trek het portier van de auto open, geef die kerel de rammeling van zijn leven en zet zijn radio af. Althans dat laatste had ik een keer graag gedaan maar ik ben dan ook een dame, ahum. Ik sta voor zijn auto noteer zijn nummerplaat en wil terug naar binnen lopen. De hele buurt hangt ondertussen uit het raam te kijken. Mijn man gaat naar de auto en roept voor de hele straat (om boven het volume van de radio te raken) dat de politie onderweg is (leugen om bestwil) en dat hij maar beter de radio afzet, er zijn nu eenmaal mensen die moeten werken en daarvoor vroeg moeten opstaan. Wat ik dan hoor maakt me woest. Ooit heb ik een vriendin verloren die door een dronken bestuurder dood werd gereden, sindsdien heb ik een hekel (understatement) aan mensen die dronken achter het stuur zitten. "Oh ik wist niet dat je de muziek kon horen, k zal t wat stiller zetten". Na een beetje ditjes en datjes keert de stilte weer. Ik ril over mijn hele lijf door de adrenaline en besluit naar binnen te gaan voor ik toch klappen uitdeel. Heel zelden zal je me zo zien, gelukkig maar. Voor de 4de maal op rij mijn nachtrust verbrod, o wee als er vannacht iemand durft. Men weze gewaarschuwd!