dag aan zee

Morgen zal het mooi weer zijn, gaan we een dagje naar zee? Het was geleden van december vorig jaar dat we een bezoekje aan de kust brachten, onze dochter was toen net geen 2 maanden oud. Eigenlijk vind ik het een ideale manier om te herbronnen, ook een paar weken na de geboorte van onze zoon verbleven we aan zee. Het enige nadeel is het verkeer onderweg, benauwd word ik van al die vrachtwagens en de zenuwen gieren door mijn lijf. Het gekke is dat ik er minder last van heb als ik zelf de auto bestuur, niet dat mijn man een slecht chauffeur is, integendeel. Even door Oostende rijden, veel te druk, dan maar verder. In Raversijde is het zeer kalm en de kinderen kunnen er naar hartelust spelen. Het begint allemaal lekker rustig. Boterham eten, beetje drinken, zandkasteeltjes maken, schelpjes rapen, maar dan lonkt de zee. Het begint met pootje baden, laarsjes uit en voor de veiligheid broek ook maar. Oh dat zand zuigt aan de voetjes, wiebel, wiebel, toch maar vlug hemdje uit, het is warm genoeg dus even alleen in de pamper. Splets, splash en plons! Het gaat er steeds wilder aan toe en dan beslissen we er maar een einde aan te maken. Nog een beetje langer en het is gulp, bah zout water en gekrijs voor de rest van de dag. Het is welletjes geweest. Met veel protest afdrogen en aankleden. Gelukkig heeft mama genoeg reserve kledij bij voor 3 dagen. Ook de kleinste heeft pret voor tien. Lekker met die kleine teentjes in het zand, dan met de handjes en daarna met de ... tandjes. Voluit gaat ze met haar gezicht het zand in. Ik kan onmogelijk beschrijven hoe ze eruitzag en als ik niet zo geschrokken was dan zou het bijna lachwekkend geweest zijn. Wie nu een krijsende baby had verwacht zoals wij, had het mis, even met de oogjes knipperen en hop we moeten haar alweer stevig beetnemen om herhaling te vermijden. Kapoentjes zijn het. Na het avontuur brengen we nog even een bezoekje aan de olifantjes in De Panne. We zijn allemaal onder de indruk, mijn zoon en ik kunnen het niet nalaten om even te gaan aaien alsof we zeker willen zijn dat we ze niet tot leven kunnen wekken. Wat een heerlijke dag, we smullen met ons viertjes van mosseltjes en tonijn en begeven ons dan al zingend naar de auto. Voor mezelf en mijn man een mooi moment op de dijk, ik ben zeker dat we hetzelfde denken. Onze babytjes waarmee we naar zee kwamen bijna 1 jaar en twee jaar geleden zijn groot geworden, snif, plots beseffen we dat het geen babytjes meer zijn. Op de terugweg is het vrij rustig, alsof niemand ons het goede gevoel, en de leuke herinneringen van aan zee wil afnemen. De zee zal altijd een speciaal plekje hebben in ons hart.