In de puree

Er zijn zo van die momenten dat je kinderen achter het spreekwoordelijke behang kan plakken. Je moet mij niet verkeerd verstaan, ik zie mijn kinderen dolgraag, maar ook al zijn ze nog zo klein, soms halen ze het bloed van onder je nagels. Deze week werkt mijn man van 14 tot 23 uur en dan zijn het ook voor mama lange dagen. Het is half vijf en tijd om aan het avondeten te beginnen. Onze voorraad aardappelen ligt buiten in het 'kot', een aanbouwsel zoals het in de vroegere jaren de gewoonte was. In de zomer laat ik de schuifraam om naar te tuin te gaan altijd op een kiertje staan, maar door de dalende temperatuur en het feit dat een ventje met zijn blote poep op het potje zat, deed ik ze deze keer maar toe. Ik begeef mij richting tuin en haal voldoende aardappelen voor een mooi potje vol. Op mijn weg terug bewonder ik nog even de mooie roze rozen die nog staan te pronken en dat in december. Mijn kapoenen staan zoals altijd door het raam te koekeloeren naar mama, maar deze keer hebben ze een verrassing voor me. Enkele passen van de schuifraam vandaan tilt mijn zoon de hefboom omhoog met als resultaat: mama staat buiten en kan niet meer binnen. Heel lief en lachend vraag ik of hij zo flink zou willen zijn het terug naar beneden te halen, maar in de plaats krijg ik een jankserenade van jewelste. Wat ik ook doe ik kan hem niet tot bedaren brengen en hem ertoe aanzetten de deur terug los te doen. Samson is plots heel interessant op tv en de kleine meid zit vrolijk te lachen en te zwaaien. Daar sta ik dan in de tuin, in een truitje met een plastieken zakje in de hand, geen gsm en geen flauw benul wat nu gedaan. Na een zoveelste njet om de deur open te doen besluit ik om over de tuinmuur te klimmen en via de tuin van onze buren naar het huis van een buurvrouw ernaast te gaan. Ze hoort het poortje opengaan en komt al een kijkje nemen, oef gelukkig is ze thuis. Met haar telefoon kan ik mijn vader bellen die mijn verhaal natuurlijk beantwoordt met een bulderlach, ja dankuwel. Ik mag mijn twee pollekes kussen dat mijn ouders terug zijn van zee en dat zij mijn sleutel hebben. Na enkele minuten is vader er en kunnen we langs de voordeur het kinderkoninkrijk betreden en worden we begroet door twee lachende bengels. Gelukkig nergens pipi op de grond en geen ravage. Ik moet enkel een eucalyptusdropje uit het mondje van mijn dochter plukken en mijn zoontje heeft zich ondertussen uitgeleefd op het toetsenbord van de computer. Bij het naar bed gaan vandaag geen verhaaltje van Honkie en Ponkie en zonder protest gaat hij slapen. Zou hij het ondanks zijn leeftijd toch begrepen hebben? We zullen afwachten wat de morgen brengt. Ik maak alvast een kruisje.